Ölü bir roketi uzaydan çıkarmaya yönelik ilk görev yeni başladı

Tahmini bir miktar var 500.000 parça uzay çöpü Dünya yörüngesinde bir santimetre kadar küçük ve 10 santimetreden büyük yaklaşık 23.000 izlenebilir nesne var. Ölü roketler ilginç ve tehlikeli bir kategoriyi oluşturuyor. Uzaydaki bilinen 956 roket gövdesi, izlenebilir nesnelerin yalnızca %4’ünü, ancak toplam kütlenin neredeyse üçte birini oluşturuyor. en büyük boş roketlerÇoğunlukla 1980’lerde, 1990’larda ve 2000’lerde Rusya tarafından atılan fillerin ağırlığı dokuz tona kadar çıkıyor; bu da bir fil kadar.

Bir uyduyu veya uzay aracını son yörüngesine iten bir roketin üst kısmı olan bu atılmış üst aşamalar, fırlatma tamamlandığında gezegenimizin etrafında sürüklenmeye bırakılır. Kontrolsüzdürler, gelişigüzel dönerler ve büyük risk oluştururlar. ABD’li enkaz izleme firması LeoLabs’ta uzay enkazı uzmanı olan Darren McKnight, herhangi ikisinin çarpışması halinde “10.000 ila 20.000 parçaya kadar” ölümcül bir bulut oluşturacağını söylüyor.

Böyle bir olay her an gerçekleşebilir. Birleşik Krallık’taki Southampton Üniversitesi’nden uzay enkazı uzmanı Hugh Lewis, “Bir noktada onların da dahil olduğu bir çarpışma olmasını beklerdim” diyor. “Orada o kadar çok şey var ki.” Bu, Dünya’nın yörüngesinin bazı kısımlarını kullanılamaz hale getirerek veya en kötü senaryoda, çarpışmaların zincirleme reaksiyonuna yol açarak çok büyük bir sorun teşkil edecektir. Kessler sendromu. Bu, bazı yörüngeleri kullanılamaz hale getirebilir ve hatta enkaz onlarca, hatta yüzyıllar sonra atmosfere geri düşene kadar insanlı uzay uçuşunu çok riskli hale getirebilir.

2007 yılından bu yana Birleşmiş Milletler yeni bir yönetmelik tanıttı Nesnelerin operasyonel ömürlerinden sonraki 25 yıl içinde uzaydan kaldırılması gerektiği düşünüldüğünde, daha az sayıda roket yörüngede terk edildi. Çoğu üst aşama artık fırlatma sonrasında kendilerini atmosfere geri itmek için bir miktar yakıt tutuyor. Lewis, “Artık yörüngeden çıkmalarına yardımcı olmak için bir miktar itici yakıt ayırma eğilimindeler” diyor. Ancak Lewis, bu kuralın yürürlüğe girmesinden önce binlerce “eski nesnenin” kaldığını ekliyor.

JAXA roketi, misyonunun bir parçası olarak hedefleniyor Enkazın Ticari Olarak Kaldırılması Gösterisi (CRD2) programı, 2009 yılında bir iklim uydusunu fırlatan Japon H-IIA roketinin üst aşamasıdır. Üç metrik ton ağırlığında ve bir otobüs kadar büyük olan bu roket, 600 kilometre (373 mil) yükseklikte gezegenimizin yörüngesinde dönüyor. Lewis, dikkat edilmezse, gezegenimizin atmosferik sürüklenmesinin onu tekrar atmosfere çekebilmesinden önce onlarca yıl boyunca yörüngede kalacağını söylüyor. Bu noktada yanacak ve kalıntıları büyük olasılıkla okyanusa düşecek.

ADRAS-J’nin görevi, bu olay gerçekleşmeden önce onu atmosfere nasıl geri çekeceğini bulmaktır. Rokete yanaşacak olan uzay aracı, onu olabildiğince yakından incelemek için kameralar ve sensörler kullanacak. bir metre ötede. Roketin sağlam olup olmadığı veya parçaların kopup yakına sürüklenip sürüklenmediği dahil olmak üzere roketin durumunu inceleyecek ve ayrıca gelecekteki bir uzay aracının bağlanabileceği kıskaç noktalarını arayacak.

Astroscale’in baş teknoloji sorumlusu Mike Lindsay, “Yukarı çıkıp üç tonluk enkaz parçasını kaldıracak bir servis görevlisi tasarlamak birçok zorluğu beraberinde getiriyor” diyor. “En büyük zorluk belirsizlik miktarıyla başa çıkmaktır. Nesne 15 yıldır oradaydı. Kontrolsüz. Onunla iletişim kurmuyoruz. Dolayısıyla nasıl hareket ettiğini, nasıl göründüğünü ve nasıl eskidiğini bilmiyoruz.”