RIAA’nın üretken müzik girişimlerine karşı açtığı dava, yapay zekanın ihtiyaç duyduğu kan banyosu olacak

Birçok yapay zeka şirketi gibi Udio ve Suno da üretken yapay zeka modellerini oluşturmak için büyük ölçekli hırsızlığa güvendiler. Bunu, müzik endüstrisinin kendilerine karşı açtığı yeni davalar hakim önüne çıkmadan önce bile itiraf ettiler. Jüri huzuruna çıkarsa, duruşma hem zarar verici bir ifşa hem de belirli yasal tehlikelerle karşı karşıya olan benzer şekilde etik olmayan yapay zeka şirketleri için son derece yararlı bir emsal olabilir.

Davalar Pazartesi günü Amerika Kayıt Endüstrisi Birliği tarafından büyük bir tantanayla açıldı ve bu durum hepimizi onlarca yıldır dijital medyanın öcüsü olan RIAA’yı destekleme gibi rahatsız edici bir duruma soktu. Ben de onlardan kötü programlar aldım! Olay bu kadar açıktır.

İçerik olarak son derece benzer olan iki davanın özü, Suno ve Udio’nun (kesinlikle konuşursak, Uncharted Labs, Udio olarak iş yapıyor) veri kümeleri oluşturmak için kayıtlı müzik tarihinin aşağı yukarı tamamını ayrım gözetmeksizin yağmalamalarıydı; müzik üreten bir yapay zekayı eğitin.

Ve burada hemen şunu belirtelim ki, bu yapay zekalar, kullanıcının istemini eğitim verilerinden gelen kalıplarla eşleştirecek kadar “üretmezler” ve ardından bu kalıbı tamamlamaya çalışırlar. Bir bakıma bu modellerin yaptığı tek şey, dinledikleri şarkıların cover’larını veya mashup’larını yapmak.

Suno ve Udio’nun söz konusu verileri almış olması, tüm niyet ve amaçlar açısından (yasal olanlar da dahil), tartışmasız bir durumdur. Şirketlerin liderleri ve yatırımcıları, alanın telif hakkı sorunları konusunda akılsızca gevşek davranıyorlar.

İyi bir müzik üretme modeli yaratmanın tek yolunun büyük miktarda, çoğu telif hakkıyla korunacak yüksek kaliteli müzik dinlemek olduğunu kabul ettiler. Bu tür makine öğrenimi modellerini oluşturmak için çok basit bir adımdır.

Daha sonra bunu telif hakkı sahiplerinin izni olmadan yaptıklarını itiraf ettiler. Yatırımcı Brian Hiatt birkaç ay önce Rolling Stone’a şunları söyledi:

Dürüst olmak gerekirse, bu şirket kurulduğunda etiketlerle anlaşmamız olsaydı muhtemelen yatırım yapmazdım. Bu ürünü kısıtlamalar olmadan yapmaları gerektiğini düşünüyorum.

Bana bir asırlık müzik çaldığını söylemeden, bir asırlık müzik çaldığını söyle, anladım. Açıkça söylemek gerekirse, “kısıtlamalar” derken telif hakkı yasasını kastediyor.

Son olarak şirketler, RIAA avukatlarına, tüm bu medyanın kaydırılmasının adil kullanım doktrini kapsamında olduğuna inandıklarını söyledi; bu doktrin, temelde yalnızca bir eserin izinsiz kullanımında devreye giriyor. Adil kullanımın fikir ve uygulama açısından karmaşık ve belirsiz bir kavram olduğu kabul edilmektedir. Ama cebinde 100 milyon doları olan bir şirket, şimdiye kadar yapılmış her şarkıyı çalıyor, böylece onları büyük oranda çoğaltabiliyor ve sonuçları satabiliyor: Ben bir avukat değilim, ama bu, diyelim ki amaçlanan güvenli limanın biraz dışına çıkmış gibi görünüyor: Küresel ısınmayla ilgili videolarının arka planında Pearl Jam şarkısını kullanan bir yedinci sınıf öğrencisi.

Açık konuşmak gerekirse bu şirketlerin kazı pişmiş gibi görünüyor. Açıkça, telif hakkıyla korunan çalışmaları gizlice kullanarak, ardından yazarlar ve gazeteciler gibi daha az cebi olan eleştirmenlerini oyalamak için kaçamak bir dil ve yanlış yönlendirme kullanarak OpenAI’nin başucu kitabından bir sayfa alabileceklerini umdular. Yapay zeka şirketlerinin hileleri ortaya çıkana kadar dağıtım için tek seçenek onlar olursa, bunun artık bir önemi kalmaz.

Başka bir deyişle: Reddet, saptır, geciktir. İdeal olarak, işler dönene kadar bunu uzatabilirsiniz ve eleştirmenlerinizle anlaşmalar yaparsınız – LLM’ler için bunlar haber kaynakları ve benzerleridir ve bu durumda müzik üreticilerinin eninde sonunda bir yerden gelmeyi umdukları plak şirketleri olacaktır. Gücün konumu. “Elbette eşyalarını çaldık ama bu artık büyük bir iş; Bize karşı oynamaktansa bizimle oynamayı tercih etmez misin?” Bu, Silikon Vadisi’nde yaygın bir stratejidir ve kazandıran bir stratejidir, çünkü çoğunlukla sadece paraya mal olur.

Ama elinizde dumanı tüten bir silah varken bunu başarmak daha zordur. Ve ne yazık ki Udio ve Suno için RIAA, davaya birkaç bin dumanı tüten silahı dahil etti: sahip olduğu şarkılar, müzik modelleri tarafından açıkça kusuldu. Jackson 5 veya Maroon 5’te “oluşturulan” şarkılar, orijinallerin yalnızca hafifçe bozulmuş versiyonlarıdır; orijinalin eğitim verilerine dahil edilmemesi durumunda bu imkansız olurdu.

Yüksek Lisans’ların doğası (özellikle de halüsinasyon görme ve yazdıkları arttıkça olay örgüsünü kaybetme eğilimleri), örneğin tüm kitapların kusmasını engeller. Bu muhtemelen yazarların OpenAI’ye karşı bir dava açmasına neden oldu, çünkü ikincisi, modelinin alıntı yaptığı parçacıkların incelemelerden, ilk sayfaların çevrimiçi olarak mevcut olduğundan vb. alındığını makul bir şekilde iddia edebilir. (En son kale direği hamlesi, onların yaptı Telif hakkı eserlerini erkenden kullanın ama sonra durdu, bu komik çünkü portakalın suyunu yalnızca bir kez sıktığınızı ama o zamandan beri durduğunuzu söylemek gibi.)

ne sen yapamamak Yaptığınız şey makul bir şekilde, müzik oluşturucunuzun “Great Balls of Fire”ın yalnızca birkaç ölçüsünü duyduğunu ve bir şekilde geri kalan kelimeyi kelime ve akor için akoru söylemeyi başardığını iddia etmektir. Herhangi bir yargıç veya jüri yüzünüze güler ve şans eseri bir saray sanatçısı bunu gösterme şansına sahip olur.

Bu sadece sezgisel olarak açık değil, aynı zamanda yasal olarak da sonuç niteliğindedir, çünkü modellerin tüm eserleri yeniden yarattığı açıktır – elbette bazen kötü ama tam şarkılar. Bu, RIAA’nın, Udio ve Suno’nun telif hakkı sahiplerinin ve sanatçıların işlerine gerçek ve büyük zarar verdiklerini iddia etmesine olanak tanıyor; bu da yargıçtan, duruşmanın başında yapay zeka şirketlerinin tüm operasyonlarını kapatmasını talep etmelerine olanak tanıyor. ihtiyati tedbir.

Kitabınızın açılış paragrafları yüksek lisanstan mı çıkıyor? Bu, uzun uzadıya tartışılması gereken entelektüel bir konudur. Dolar mağazası “Beni Belki Arayın” talep üzerine mi oluşturuldu? Kapat şunu. Doğru olduğunu söylemiyorum ama muhtemeldir.

Şirketlerden gelen öngörülebilir yanıt, sistemin amaçlanan Telif hakkıyla korunan eserleri kopyalamak: Bölüm 230 güvenli liman kapsamında sorumluluğu kullanıcılara yüklemeye yönelik çaresiz, çıplak bir girişim. Yani, Reel’inizi desteklemek için telif hakkıyla korunan bir şarkı kullanırsanız Instagram’ın sorumlu olmayacağı gibi. Burada, kısmen şirketin kendisinin başlangıçta telif hakkını göz ardı ettiğine dair yukarıda belirtilen itiraflar nedeniyle, argümanın ilgi görmesi pek mümkün görünmüyor.

Bu davaların sonucu ne olacak? Yapay zekayla ilgili her konuda olduğu gibi, emsal veya uygulanabilir yerleşik doktrin çok az olduğundan bunu önceden söylemek oldukça imkansızdır.

Burada yine herhangi bir gerçek uzmanlığa sahip olmayan tahminim, şirketlerin eğitim verilerini ve yöntemlerini ifşa etmek zorunda kalacakları yönünde; bunlar açıkça kanıtlanabilir niteliktedir. Bunları ve bunların telif hakkıyla korunan materyalleri bariz şekilde kötüye kullandıklarını görmek, (muhtemelen) yasayı çiğnedikleri bilgisini gösteren iletişimlerle birlikte, muhtemelen anlaşmaya varma veya yargılamadan kaçınma girişimini ve/veya Udio ve Suno’ya karşı hızlı bir karar verilmesini hızlandıracaktır. Ayrıca hırsızlığa dayalı modellere dayalı tüm operasyonları durdurmak zorunda kalacaklar. İkisinden en az biri, yasal (veya en azından yasal olarak bitişik) müzik kaynaklarını kullanarak işini sürdürmeye çalışacak, ancak ortaya çıkan model, kalite açısından büyük bir düşüş olacak ve kullanıcılar kaçacak.

Yatırımcılar mı? İdeal durumda, bahislerini açıkça ve kanıtlanabilir bir şekilde yasa dışı ve etik olmayan bir şeye yatırdıkları için gömleklerini kaybedecekler ve üstelik sadece zavallı yazar derneklerinin gözünde değil, aynı zamanda kötü şöhretli ve acımasızca davacı RIAA’nın yasal zihinlerine göre de. Zararın eldeki nakit paraya mı yoksa vaat edilen fona mı ulaştığı herkesin tahminidir.

Sonuçlar geniş kapsamlı olabilir: Yeni ve yaratıcı bir medya girişiminin yatırımcıları, üretken medyanın temel doğası nedeniyle birdenbire yüz milyon doların buharlaştığını görürse, birdenbire farklı düzeyde bir titizlik uygun görünebilir. Şirketler, sorumluluktan kaçınmak ve telif hakkı sahiplerinin tahminde bulunmasını sağlamak için, (varsa) duruşmadan veya uzlaşma belgelerinden vb. ne söylenebileceğini veya belki de daha önemlisi ne söylenmemesi gerektiğini öğrenecek.

Her ne kadar bu özel dava neredeyse kaçınılmaz bir sonuç gibi görünse de, her yapay zeka şirketi suç mahallinde parmak izlerini bu kadar özgürce bırakmıyor. Bu, diğer üretken yapay zeka şirketlerine dava açmak veya anlaşmaları engellemek için bir taktik kitabı değil, kibir konusunda bir ders olacak. Öğretmen RIAA olsa bile arada bir bunlardan birine sahip olmak iyidir.